Het moet wel gezellig blijven in ons team……

 

OR(Ongeschreven Regels)  zijn funest om elkaar aan te spreken

Ik was laatst in een team met what’s app groep. Hierin werd de overdracht gedaan en het reilen en zeilen besproken. En buiten de what’s app groep werd dan besproken wat er bínnen de what’s app groep was gezegd. Alleen niet met alle groepsleden. Er ontstond een borrelgroep, een hardloopgroepje waar niet iedereen welkom was en weer werd gesproken over de borrelgroep. En ze wisten van elkaar dat dit gebeurde, maar daar werd niet over gesproken. En nog zo’n ongeschreven regel in dit team was dat je altijd moest reageren, ook als je niet aan het werk was. Maar als je dan een goeie smoes had, bijvoorbeeld hardlopen of borrelen, dan werd het gedoogd. Dus je kunt je wel voorstellen hoeveel er geborreld werd?
En om het cirkeltje rond te maken vonden beide sub groepjes dat zij het bij het rechte eind hadden. Maar – heel verrassend – ook daar werd niet over gesproken.

En zo ging ik verder met het team om te verkennen en te onderzoeken welke ongeschreven regels en de daaruit voortkomende beperkende overtuigingen  (er wordt toch niet maar me geluisterd/ ik wil niet onaardig overkomen/ we spreken elkaar nooit aan want het moet wel gezellig blijven) zij herkennen.

En zo gingen we met elkaar de ongeschreven regels op een flap-over zetten en besloten zij welke ongeschreven regel een geschreven regel werd. Uiteindelijk van de 12 bleven er 2 over.

En  nieuwe aanvullende regels: Wij delen en informeren. En gebruiken whatsapp alleen functioneel voor mededelingen mét af en toe een smiley? Jazeker . O ja en noem het afspraken geen regels was mijn laatste tip.

 

Ik snap het goed, heb jaren gewerkt in teams in gezondheidszorg en onderwijs. Heerlijk een warm bad, herkenning en iedereen snapt de uitdagingen waar je mee te maken hebt als verpleegkundige of docent. Maar een warm bad kan langzaam aan heet worden. Of kouder. Of er vallen collega’s uit, de harde kern gaat weg. De organisatie wil weer een cultuuromslag zonder dat ik gehoord word, mijn mening doet er niet toe. Ik ben ook weleens cynisch geworden of uitgeput, of ik houd mijn mond maar want er is toch geen tijd om echt naar elkaar te luisteren. Tot die ene dienst dat ik uitviel tegen een familielid die in mijn ogen zeurde. Of die ene keer dat ik een huilbui had op het toilet omdat ik erg geschrokken was van een sneer van een dierbare collega en ik niks durfde te zeggen, zij had het al zo zwaar in haar leven en ik wilde de sfeer wel goed houden.

 

Dus het is essentieel belang om van de ongeschreven regels óf geschreven te maken óf afscheid van te nemen.

En dan is er tijd voor echt luisteren. En de dialoog aan te gaan. Je zorg uit te spreken. Erkenning te krijgen en te delen. Het leuk te vinden om het oneens te zijn over relevante zaken en dat dat mag en kan. Zoals de Engelsen mooi zeggen: Agree to disagree.

Dat het bad op temperatuur blijft. Te warm? Beetje koud erbij. Te koud? Beetje warm erbij.

Jullie doen dat zelf.

 

Om dit te doorbreken moeten we praten – hebben over saboterende gedachten / beperkende overtuigingen en gedrag dat daaruit voort vloeit.

 

Als je doet wat je deed krijg je wat je kreeg – doe eens wat anders!